Preveze'den l3 yıl gibi kısa bir müddet sonra Trablusgarb'ı zapt eden Osmanlılar, Orta Akdeniz havzasına kesin olarak yerleşmişlerdi. Kanunî Sultan Süleyman'ın, Kuzey Afrika sahillerini takib ederek Cebelitarık'a kadar tırmanması ve dolayısıyla Türk hâkimiyetinin Bati Akdeniz'de de hissedilmeye başlanması, bu defa da babasından Akdeniz siyasetini devr amik olan İspanya Kralı II. Philippe ( l556 - l598 )'i harekete geçirmişti. Fakat Türkleri Bati Akdeniz kıyılarından uzaklaştırmak gayesini güden bu teşebbüs, İspanyol ve müttefiklerinin l560'da Celbe'de ağır bir yenilgiye uğramaları ile sonuçlanmıştı. Fernand Braudel'in deyimi ile İspanyol askerleri Türkler karsisinda "boylarının ölçüsünü" almışlar ve Akdeniz'de "Türk deniz üstünlüğü" kurulmuştu. Biraz önce ifade edildiği gibi, Trablugarb'ın alınması ile Osmanlılar Doğu Akdeniz'den sonra Orta Akdeniz'e de kesin olarak yerleşmişlerdi. Trablusgarp'ın, Osmanlı idaresine geçmesi ve hâkimiyet mücadelesinin Bati Akdeniz'e kayması, Malta'daki Saint Jean şövalyelerini oldukça rahatsız ediyordu. Zira burası onlar için stratejik ve ekonomik değeri hâiz önemli bir mevki idi. Bundan başka yavaş yavaş sıranın kendilerine geleceğinden de korkuyorlardı. Bu şövalyelerin gayretleri ve babasının siyasetini sürdürmek isteyen İspanya Kralı II. Philippe ile Papa'nın teşvikleri sonucu İspanya, Papalık, Cenova, Floransa, Sicilya, Malta, Napoli ve Monaco gibi Akdeniz'deki Hıristiyan devletler, bir ittifak kurmuşlardı. Bası sıkıştıkça Osmanlılar'dan yardim isteyen Fransizlar ve Osmanlılar ile bir barış antlaşması imzalamış bulunan Venedikliler, fiilen bu ittifaka girmemekle birlikte, gizlice müttefikleri desteklemeye devam ediyorlardı. Akdeniz'deki Hıristiyanlar tarafindan meydana getirilen bu ittifakın duyulması üzerine Piyale Pasa İstanbul'a çağrılır. Hazırlıklarını tamamlayan Piyale Pasa, 20 parça gemi ile başlangıçta müttefik donanmayı Malta istikametinde aradıysa da onlarin Cerbe sularında oldugunu öğrenince Turgut Reis kuvvetleriyle birleşmek üzere buraya gelir. Bu arada 200 gemiden müteşekkil müttefik donanması, 2 Mart l560'da Cerbe'ye asker çıkarmıştı. Bu esnada Trablusgarp'ta bulunan Turgut Reis adına adayı idare eden yerli bir şeyh, adayı müttefik donanmaya teslim eder. l3 Mayıs l560'da Cerbe önlerine gelen Osmanlı donanmasını gören düşman, bir hayli telaşlanır. Bununla beraber Cerbe adasından 7 - 8 mil uzakta bulunan birleşik düşman donanması ile Osmanlı donanması arasında l6 Mayıs l560'da büyük bir deniz savası meydana gelir. Bizzat Piyale Paşa'nın bildirdiğine göre 3 gün 3 gece devam eden savaş sonunda düşmanın 20 kadırgası alinmiş, bunlardan biri yakılmış, 26 gemisi ele geçirilmiş, bir kısmi da kaçıp kurtulmuştu. Osmanlı donanmasının top ateşine başlaması üzerine heyecanlanan Giovanni Doria, gemilerine demir aldırtarak derhal denize açılır. Denize açılan müttefik donanması, Osmanlı gemilerince bir hayli yıpratılır. Bu hengamede genç amiral Giovanni Doria, karaya sürünmekle birlikte canini kurtararak Sicilya'ya doğru kaçabildi. 60 kadar gemisini kaybeden müttefik donanma müthiş bir bozguna uğramıştı. Bu bozgun haberi İspanya ve İtalya'da derin bir teessüre yol açtı. Genç Doria'nın kaçması üzerine Don Alvaro, sağlam surları bulunan Cerbe kalesine sığınmak zorunda kalır. Bu deniz zaferinden sonra Osmanlı kuvvetleri kaleyi kuşatırlar. Turgut Reis'in de katıldığı ve Trablus Eyâleti'nin, Trablus, Kay revan, Sfenks gibi şehirlerin piyade ve süvari kuvvetlerini de beraberinde getirerek yaptığı kuşatma 80 gün sürer. Böylece üç aya yakin bir kuşatmanın sonunda 3l Temmuz l560'da Don Alvaro bir gemiye atlayarak kaçmak istediyse de Turgut Reis tarafindan takib edilir. Kurtuluş imkânı bulamayan Don Alvaro, esir olarak teslim alınır. Büyük bir zaferle sonuçlanan bu savaş, müttefiklere 20.000 kadar ölü ve 5000 kadar da esire mal olur. Bu zafer sonunda ada Turgut Reis'e verilir. Piyale Pasa ise Trablus'a uğradıktan sonra tekrar İstanbul'a döner. Türk denizcilik tarihinin sanlı muharebelerinden biri olan Cerbe Zaferi, Akdeniz'deki Osmanlı hâkimiyetini perçinleyip kuvvetlendirmiştir. Filhakika, XVI. asırda Osmanlı donanmasının kazandığı büyük ve kesin zaferlerin basında gelen Cerbe savası, Osmanlıların, Bati Akdeniz'den çıkarılamayacağını ispatlamış görünmektedir. Bunun içindir ki II. Philippe, uğradığı yenilginin intikamını almak yerine, aradaki anlaşmazlığı ortadan kaldırmak ve barışa kavuşabilmek için İstanbul'a elçiler göndermeyi tercih edecektir. Cerbe'de galip gelen Osmanlı donanması, Avusturya elçisi Busbecq'in müşahedelerine dayanarak belirttiği gibi esirler, ganimetler ve yedeğinde düşmandan zapt olunan gemilerle Piyâle ve Turgut Paşaların emrinde Der saadet (İstanbul)'e gelmiş ve burada merasimle karşılanmıştı. İlk Osmanlı kadırgası, Salîb ( Haçlı ) donanmasının, Hz. İsa'nın çarmıha gerilmiş tasvirini taşıyan büyük bayrağını denizde sürüyerek ilerliyor ve bunları diğer Hıristiyan bayraklarını ayni tarzda sürükleyen gemiler takip ediyordu. düşmandan zapt olunan kadırgaların direk ve küpeşteleri alınarak basit birer tekne haline sokulduklarından Türk gemilerinin yanında küçük ve adi şeyler gibi görünüyorlardı. Kaptan Pasa gemisinin arkasında esir alınan düşman komutanları ve asilzâdeleri görünüyordu. Toplarını ateşleyerek alay köşkündeki Pâdişah'ı selâmlayan donanma-yi hümâyûnun haşmeti ve kazanılan zaferin büyüklüğü, Sultan'ın üzerinde en ufak bir gurur işareti doğurmamıştı. Bu duruma hayret eden Avusturya elçisi Busbecq, Kanunî'nin vezirlere " İste insan bunları görüp ta tekebbüre kapılmamalı, her şeyin Cenaba-i Hakk'ın inâyetiyle oldugunu fikredip, Allah'a şükürler etmelidir" dediğini nakleder. Yine Busbecq, Kanunî'yi dinî vazifelerini ifâya ve câmiye namaza giderken gördüğünü, hâlinde ayni huşû ve hüzün işâretini müşahede ettiğini yazmaktadır. Bu ifadeler, Kanunî'nin, ne derece yüksek bir İslâmî ve manevî olgunluğa sâhip oldugunu göstermektedir. Gerçekten bu hal, değil hükümdarlarda velilerde de çok az rastlanılan manevî bir kemâl tezahürüdür.