Arnavutluk'un Kaybı Arnavutluk ülkesi çok dağlık ve tarıma elverişli yerleri çok az olduğundan, nüfusun büyük bir bölümü, "Pax Ottomana"nın sayesinde barışçı bir şekilde Osmanlı ülkesi içinde çeşitli yerlere yerleştiler. Balkanlar, bu nüfusun en kalabalık olduğu yerdi. İstanbul'da ise 60.000 Arnavut vardı Müslüman olmalarından ve Osmanlı idari kadrosunda görev aldıklarından dolayı, milli bir eyleme girme konusunda diğer Balkan milletlerinden geride kalmışlardır. Ancak, Arnavutların da 1870'li yıllardan itibaren örgütlenmeye başladıkları gözlendi. Arnavutluk ayaklanmasının temeli de Berlin Andlaşmasına dayanmaktadır. Osmanlı Devleti , daha Ayastefanos Andlaşması sırasında Karadağ'ın sınırlarını genişletme faaliyetleri karşısında, Arnavutları kışkırtarak Karadağlıların karşına çıkarmak istemişti. Ayrıca Avusturya da Sırbistan ve Karadağ'ın yayılma emelleri karşısında Arnavutlarla yakından ilgileniyor ve Arnavutluk'u özellikle Karadağ üzerinde bir baskı aracı olarak kullanmak istiyordu. Hem Avusturya'nın hem de Osmanlı Devleti nin kışkırtmaları sonucunda Arnavutlar 1879 Temmuz ayında merkezi Prizren olan bir "Arnavut Ligi" kurdular. Amacı, Sırbistan, Karadağ ve Yunanistan'daki Arnavutları milli birlik içinde toplamaktı. Berlin Andlaşmasına göre, Arnavutların çoğunlukta oldukları Goussinie ve Plava bölgeleri Karadağ'a verilmişti. Bunun üzerine Karadağ, Bölgeye asker sevk edince, Arnavutlarla Karadağ kuvvetleri arasında bir savaş başladı ve Arnavutlar Karadağ kuvvetlerini geri püskürttüler. Arnavut ayaklanması genişleyince, 1880 Haziran ayında Berlin'de bir konferans toplandı. Konferansta Karadağ'a Goussinie ve Plava'nın yerine Dulcigno'nun verilmesine karar verildi. Arnavutlar, Dulcigno'yu da Karadağ'a vermemek için burasını kuşatma altına aldılar. Osmanlı Devleti , işe büyük devletlerinde karışmaya hazırlandıklarını görünce işin ciddiyetini anlayarak, Arnavutluk'a büyük bir askeri kuvvet göndererek, Dulcigno'yu Arnavutlardan alıp Karadağ'a teslim etti ve sorun böylece bir süre için kapandı. Ancak Arnavutlar arasında özerklik için savaş devam etti. 1905 yılında Manastır'da, bir grup genç entellektüel, "Arnavutluk'un Özgürlüğü İçin Komite" oluşturdular. Ayrıca çete grupları da oluşturmaya başladılar. Bunlar 1906 yılından itibaren güneyde Türk jandarmalarına ve aynı zamanda Yunanlılara karşı mücadeleye başladılar. Böylece, Arnavutlar da Osmanlı İmparatorluğu nun mirasçıları arasında yer aldılar. 1912 yılına gelindiğinde Balkan ülkeleri, Osmanlı Devleti ne karşı savaş ilan ettiler. Devletler savaşırken, Arnavut halkları da yeniden isyan ediyorlardı. Temmuz 1912'de Arnavut bölgelerinin tamamı isyan halindeydi. Bu arada savaşta, Sırbistan Arnavut topraklarını ele geçirerek, denize çıkmıştı. Avusturya ise, Sırbistan'ın bir deniz kuvveti olarak karşına çıkmasını istemiyordu. Bu nedenle Sırbistan'a karşı Arnavutluk'un bağımsızlığı kozunu oynamaya başladı. Avusturya'ya göre, kuvvetli bağımsız bir Arnavutluk kurulmalı ve bu devleti Sırbistan üzerinde baskı aracı olarak kullanmalıydı. Bu konuda Avusturya'yı İtalya da destekledi. Ancak İtalya güçlü bir Arnavutluk yerine, Osmanlı Devleti ne bağlı zayıf bir Arnavutluk istiyordu. İki üke arasındaki bu görüş farklılığına rağmen, Avusturya ve İtalya'nın teşviki ile Arnavutlar 28 Kasım 1912 tarihinde bağımsızlıklarını ilan ettiler. Osmanlı Devleti , 30 Mayıs 1913 tarihinde Birinci Balkan Savaşı sonunda imzalanan Londra Barış Andlaşması ile Arnavutluk'un sınırlarının çizilmesini büyük devletlere bıraktı. Diğer bir deyişle, Osmanlı Devleti , Arnavutluk'un bağımsızlığını tanıyor ve Balkanlarda Arnavutların yaşadıkları toprakları da kaybediyordu.